കാട്ടാനക്കൂട്ടം മലഞ്ചെരുവിലേക്ക് പടര്‍ന്നിറങ്ങിയത് പോലെ കാര്‍മേഘശകലങ്ങള്‍ കിഴക്കേ അതിരിലൂടെ ആകാശത്തേക്ക് പടര്‍ന്നു കയറിയത് അറിഞ്ഞില്ല..
തണുത്ത ഭാരമേറിയ കാറ്റ് നിലം പറ്റെ വീശിയടിച്ചതും അറിഞ്ഞില്ല..
കാശിയ്ക്കു പോകാന്‍ കൂടെയിറങ്ങിയ കൂട്ടുകാരന് മെയ്മറന്നു തുണ നില്‍ക്കാതെ കരിയിലകള്‍ കൂട്ടത്തോടെ പറന്നകന്നതും അറിഞ്ഞില്ല...
പൂക്കള്‍ നിറഞ്ഞു തല കുനിച്ചു നിന്ന വാകമരച്ചില്ല, മുക്രയിട്ടു നുരമാന്തുന്ന കാളക്കൂറ്റനെ പോലെ തല കുലുക്കിയതും അറിഞ്ഞില്ല ..
ഉച്ചനേരം അല്പം പോലും പാഴാക്കാതെ വെയില്‍ കാഞ്ഞിരുന്ന പക്ഷികള്‍ പിന്നേക്ക് പറയാന്‍ വെച്ചിരുന്ന വിശേഷങ്ങള്‍ ഒന്നൊന്നായി ഉച്ചത്തില്‍ ചൊല്ലിയാര്‍ത്ത് ഏതൊക്കെയോ മരക്കൊമ്പില്‍ കൂടണഞ്ഞതും അറിഞ്ഞില്ല ..
ഒരു തുള്ളിയായി തുടങ്ങി , പലതുള്ളിയായി പെരുകി ചന്നം പിന്നം ആര്‍ത്തലച്ചു മഴ മണ്ണോടു ചേര്‍ന്നോഴുകിയതും അറിഞ്ഞില്ല ..
എങ്കിലും മഴയ്ക്ക് കഴിയുമോ, ഞാന്‍ അറിയാതെ പൊഴിയുവാന്‍ ..
ഒരു പാട് നാളില്‍ മഴയ്ക്ക് കൂട്ടായി കുട വിടര്‍ത്താതെ നനഞ്ഞു കുതിര്‍ന്നു ഒപ്പം നടന്ന എന്നെ മറക്കുവാന്‍ ..
ആളയച്ചൂ മഴ, കിഴക്കന്‍ കടലില്‍ നിന്നും കൂട്ടായി പോന്ന വായാടി കാറ്റിനെ..
കാറ്റ് വന്നുപചാരം ചൊല്ലി ഉണര്‍ത്തിച്ചൂ, പുതുമണ്ണിന്റെ ഗന്ധം ..
ഞാന്‍ എന്നേ മറന്നൂ .. മുന്നിലിരുന്നു പല്ലിളിക്കുന്ന ജോലിത്തിരക്കിനെ തീര്‍ത്തും മറന്നു..
ജനലിനരികില്‍ , കാരാഗൃഹത്തിലെ നിസ്സഹായനായി എന്നേ മാറ്റിയ ജനലഴികള്‍ക്കപ്പുറം ഞാന്‍ കണ്ടു , എന്റെ കളിക്കൂട്ടുകാരനെ ..
പ്രായമേറാത്ത മഴയെ..
കാലത്തിന്റെ പിരിയന്‍ ഗോവണികളില്‍ എവിടെയോ കൊഴിഞ്ഞു വീണ എന്റെ ബാല്യകൌമാരങ്ങളെ ..
ചിരിച്ചു കൊണ്ട് പൊഴിഞ്ഞു വീണ മഴത്തുള്ളികള്‍ക്കൊപ്പം എന്റെ കണ്ണില്‍ നിന്നും അടര്‍ന്നു..
നഷ്ടസ്വര്‍ഗ്ഗങ്ങള്‍ക്ക് തര്‍പ്പണം ചെയ്തു കൊണ്ട് രണ്ടിറ്റു കണ്ണുനീര്‍
